Kolyeyi ilk taktığın anda bile hafif bir değişim hissedersin. Sanki üstündeki ağırlık biraz azalmış, zihin biraz daha sakinleşmiş gibi. Gün içinde küçük küçük tesadüfler, minik “iyi ki” anları fark etmeye başlarsın. İçinden bir ses fısıldar:“Doğru taşla buluştun.”

Zihnindeki o bitmeyen gürültü yavaş yavaş durulmaya başlar. Kendini daha merkezde, daha toplu hissedersin. Küçük stresler seni eskisi kadar sarsmaz. Gün içinde daha çok “şükrettim” dediğin anlar, daha çok seninle uyumlu insanlar ve olaylar hayatına denk gelmeye başlar.
Artık sadece taş takmıyorsun; enerjinleuyumlananbir alan açıyorsun.

Bu noktada değişim artık sadece his değil, fark ettiğin bir gerçeklik haline gelir. Bazı kalıpların kırıldığını, bazı döngülerin yumuşadığını fark edersin. Kendini daha net ifade etmeye, sınır koymaya, kendi enerjini korumaya başlarsın.
Çektiğin insanlar, aldığın kararlar, verdiğin tepkiler… Hepsi yavaş yavaş yeni frekansına göre şekillenmeye başlar.

Bir yıl sonra geriye dönüp baktığında, “ben gerçekten aynı insan değilim” dersin. Taş sadece bir aksesuar olmaktan çıkıp, senin hikâyenin bir parçasına dönüşür. Artık sezgilerine daha çok güvenen, enerjisini daha iyi tanıyan, neyi hayatına alıp neyi bırakacağını bilen bir versiyonun vardır.
Ve en güzeli: Bunun sadece birbaşlangıçolduğunu bilirsin.